پرخاشگری بخش جدا نشدنی از روند طبیعی بزرگ شدن است که بیشتر در سنین پیش از دبستان رواج دارد. اما اگر در همین سنین کودکان آن را کنترل نکنند، تبدیل به عادت رفتاری او می شود و مزاحمت های زیادی در ارتباطات اجتماعی و عاطفی ایجاد می کند .کودکان باید یاد بگیرند برای رسیدن به خواسته هایشان رفتار دیگری را جایگزین تندخویی کنند اما باید دانست آن ها به تنهایی نمی توانند از پس آن برآیند و برای بدست آوردن توانایی کنترل پرخاشگری به کمک فعال والدین نیاز اساسی دارند...

پیش می‌آید که به دلایل مختلف از دست فرزندتان عصبانی شوید. احتمال دارد از کوره در بروید و عکس العملی نشان دهید که بعدا از آن پشیمان شوید زیرا نه تنها رفتار کودک تغییر نکرده بلکه هم به خود لطمه عاطفی زده اید و هم به فرزندتان. هر رفتار کودک دلیلی دارد اما ممکن است خودش هم از دلیل واقعی آن آگاه نباشد ، بهتر است قبل از هر عکس العملی سعی کنیم هم کودک و هم خودمان از چیزی که موجب بروز رفتار به قول معروف رو اعصاب فرزندمان شده آگاه شویم...

سنین 3 تا 5 سالگی مرحله ای است که نیازهای کودک به شکلی متفاوت از قبل بروز می کند. کودک مهارت های یادگیری پیچیده مثل خواندن و نوشتن را بدست می آورد، آماده برقراری ارتباطات اجتماعی می شود، تقسیم کردن با دیگران را یاد می گیرد، ترس هایش شکل می گیرند و آماده رو به رو شدن با مشکلات می شود. در این دوره بسیار مهم است والدین آگاهی لازم را در مورد ویژگی های فرزند خود داشته باشند تا بتوانند او را درک کنند...

فعالیت فیزیکی می تواند به کودکان در رفع استرس و فشارهای ذهنی و احساسی کمک کند. از طرفی وقتی کودکی را از جنب و جوش که نیاز اساسی اوست منع می کنیم، رفتارهای ناسازگار او بیشتر می شود. مثل نق زدن ها، حرکات بی هدف فیزیکی، ورجه وورجه کردن های بیش از حد و مزاحم، ضعف در توجه و تمرکز، نافرمانی و بی توجهی به خواسته های والدین و ...

به عنوان پدر و مادر وقتی فرزندمان هنگام عصبانیت با ما برخورد فیزیکی می کند و ما را می زند، احساس بی ثباتی و سرخوردگی می کنیم و از خودمان می پرسیم چرا با وجود همه ی مراقبت در تربیت، او باز چنین رفتاری می کند...

با آنکه تعریف کودک در دوره های مختلف و جوامع بر اساس عقاید و ایدئولوژی های گوناگون و تغییر کرده و اصلاح شده اما یک چیز در همه ی تعاریف مشترک است و آن این که تعریف کودکی بیشتر بر مبنای کارکرد آن است تا سن. یعنی کودک فقط از نقطه نظر سن، کودک نیست بلکه حالات روانی و رفتاری او نیز ویژگی های خاص دارد که وجود آنها برای رسیدن به بلوغ و بزرگسالی ضرورت دارد و بدون آنها کودک خطاب نمی شود...

به قول ویل دورانت " خانواده هسته ی تمدن است." اولین بار در خانواده است که انسان ها با عشق، محبت، تنفر، غم، شادی ، تلاش، بخشش و ... آشنا می شوند و مفهوم آن ها را درک می کنند. در طول زمان و تاریخ هیچگاه تردیدی نسبت به اهمیت خانواده وجود نداشته و همانطور که همه می دانیم خانواده پایه ساخته شدن شخصیت، یادگیری ارزش ها، رشد روانی یا توانایی سازگاری با محیط زندگیمان است